Amber Ilmer

Sprookjesbos

Opstaan voor de zon begint te schijnen is niet perse mijn favoriete moment van de dag. Zeker niet in mijn vakantie. Maar ik slaap al weken erg slecht en ook vannacht kon ik de slaap niet vatten. Dus toen ik om 6.00 na een paar uurtjes slapen al weer wakker was besloot ik er maar het mooiste van te maken. Ik had tenslotte niet voor niets een wensenlijstje aangelegd voor deze vakantie en hike-mogelijkheden zijn er hier in overvloed. Dus; met dag en dauw eruit. Heerlijk ontbijten en na een snelle uitlaatbeurt van Riley sprongen we weer de auto in.

Op 27 kilometer rijden ligt het plaatsje Bad Berleburg. Alleen al de mooie autorit door het lange dal, maakte dat ik het vroege opstaan alweer was vergeten. De route door het Naturpark Rothaargebirgte, kronkelt steeds verder omhoog tot achter in het dal. Dwars door mooie bossen, afgewisseld door mooie heidevlakten die net als de bomen prachtige herfstkleuren vertonen. Vanmiddag is er flinke regen afgegeven en er staat een kleine 10km op het programma voor vandaag. Deze keer een stuk minder klimmen, want volgens de routebeschrijving is het maar 321 m stijgen in totaal.

Onderweg zet ik, onder luid protest van kleine Riley, de auto een paar keer aan de kant. Want de opkomende zon en de nu nog blauwe lucht, zorgen voor prachtige vergezichten. Voor de perfecte foto moest ik toch net even een stukje verder lopen dan ik had verwacht, dus Riley mocht even rennen. Maar die hoorde ik niet klagen. En na het zien van de foto’s snap je vast waarom ik de moeite toch genomen heb!

Voor Riley was deze wandeling extra leuk, want ze mocht op grote stukken van de route heerlijk los! We hebben er een lekker tempo in en inmiddels hadden we de weilanden achter ons gelaten en deze verruild voor prachtige bossen. Ik ben zelf gek op lezen en ben echt verzot op fantasy boeken. Het biedt mij een escape van het dagelijks leven en ik vind het helemaal heerlijk om in al deze, in mijn hoofd, schitterende droomwerelden te verdwijnen. Nu vraag je je misschien af waarom ik het nuttig vind om deze informatie met jullie te delen.. Maar dat komt omdat ik vandaag, gedurende deze heerlijke wandeling, me even in 1 van die werelden maande. De vogeltjes floten, de zon scheen prachtig door de bomen en samen met het prachtig glooiende landschap en m’n trouwe viervoeter aan mijn zijde, voelde het alsof ik op dat moment alles aankon. Iets waarvan ik me graag inbeeld dat de hoofdpersonages in mijn boeken, zich heel regelmatig ook zo voelen. Onoverwinnelijk.

Al veel sneller dan ik verwacht had, na een kleine 2,5 uur lopen, hadden we de ronde al gelopen. Doordat we nu een stuk relaxter konden wandelen en omdat we nu niet zo veel hoefden te stijgen, had Riley het nog prima naar haar zin. Het was nog maar amper 11u en ik was er nog niet klaar voor om al terug te keren. Dus doken we een gezellig hotel restaurantje in en bestelde ik een heerlijke kop warme chocomel. In mijn eentje heb ik altijd een paar dingen mee in de rugzak. Natuurlijk alle must haves voor Riley, een powerbank & e-reader (WANT DUH), maar vandaag toevallig ook mijn tablet. Duitsers zijn erg vriendelijk richting honden en het personeel kwam dan ook snel met een heerlijke bak water en een hele lekkere snack voor Riley. En terwijl m’n meisje lekker ligt bij te tanken, werk ik mijn socials en nieuwe blog bij!

Tijd vliegt voorbij als je bezig bent met de dingen waar je energie van krijgt. Voor mij is schrijven absoluut daar ook 1 van. Ik heb ontzettend zitten glunderen in dat restaurant, toen de eerste berichtjes met complimenten binnenstroomden. Dankjuliewel! En wat tof dat je meeleest!

Kaiserschmarren met een heerlijke compot en poedersuiker voor de lunch en daarna gas erop! Na even wat Google werk las ik dat er hier vlakbij een mooie hangbrug moet zijn. Dit was toch nog een stukje lopen en dus namen we de bus! Deed Riley ontzettend goed trouwens. Jammer genoeg geen foto’s in de bus, want het was behoorlijk proppen maar wel bij deze te leuke bushalte! Dit wil je in Nederland toch ook! Eenmaal daar mochten we nog heerlijk door de bossen banjeren en ik heb me een ongeluk gelachen toen bleek dat Riley hier toch echt de grens trok. Over rotsen klauteren, door beekjes waden en samen met mij de bus instappen geeft ze niks om. Maar dit was écht een brug te ver! Want hell no, Riley ging echt die brug niet over. Ik schoot een paar mooie plaatjes en jawel hoor, tijd om mevrouw de koningin naar de overkant te dragen. Wat een hilariteit, je had me moeten zien lopen!

Amber Ilmer

De klimtocht naar de top (part 2)

Dag twee van onze, nu al fantastische, road-trip door Duitsland! De dames hebben een wat onrustige nacht gehad. Mijn kleine draak is vrijwel nooit waaks en slaat zelden aan. Maar ons hotel was toch wel erg gehorig… Dus bij werkelijk ieder geluid uit het naast ons gelegen, luidruchtige restaurantje en elke voorbij denderende trein sloeg de kleine dame aan. Ik heb dus wel geslapen, maar niet lang en zéker niet diep. Gelukkig startte ik de dag met een zalig Duits ontbijt. Kaiserbroodjes, croissants, roerei en heerlijk sterke koffie. Ik was blijkbaar de enige hotelgast en mocht de leftovers mee to-go! Zo ontzettend attent, maar vooral erg welkom. We kunnen pas eind van de middag inchecken in ons appartement in Winterberg, maar door de vroege dagstart en het mooie weer besloot ik ons toch al die kant op te rijden. Wie weet of we nog toekomen aan een mooie wandeling!

Nog voor het middaguur al veilig aangekomen in Winterberg en ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en uit mezelf (noteworthy omdat als je mij goed kent je weet dat ik dit niet snel doe) de eigenaar van het appartementencomplex te bellen. Zij spraken gelukkig uitstekend Nederlands en vonden het geen probleem wanneer ik alvast m’n boodschappen koud kwam leggen. Zij zouden alleen nog even schoon gaan maken. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen en ik was helemaal in m’n nopjes bij het zien van dit ontzettend knusse appartement. Even mentaal een schouderklopje voor mezelf, niet alleen vanwege het bellen maar ook het vinden van dit pareltje.

Nu hadden we de rest van de dag nog heerlijk voor ons zelf, enkel een kwestie van een leuke route zoeken. Boven aan mijn wishlist voor deze week stond de ‘Kahler Asten Trail’. Deze 9 kilometer lange wandelroute begint aan de Kurweg, bij het dalstation van Nordhang. Vervolgens leidt het tot een opmerkelijke hoogte van 842 NN in de Kahler-Asten-Steig. Ik parkeer de auto bij het dalstation, verruil m’n sneakers voor m’n hike schoenen en laat Riley even helemaal uit haar bol gaan. Eenmaal aangelijnd beginnen we fanatiek aan deze joekel van een klim. En jongens, het was waanzinnig. De foto’s kunnen nauwelijks uitdrukken hoe ontzettend mooi en vredig dit is. Alhoewel, vredig? Als je zen word van je eigen gehijg of dat van je hond, dan was het zeker erg rustgevend!

Het was halverwege flink zwoegen, want 800m klimmen is wel echt pittig. Maar een vrolijk kwispelde en vooral modderige Riley, is erg motiverend! Regelmatig even rusten, de meisjes moeten tenslotte allebei goed drinken en voldoende stops voor waanzinnig mooie foto’s.
Boven aan de top heb ik nog wat selfies gemaakt, want dat is toch wel écht het nadeel aan alleen reizen… Niemand die even gauw een fotootje van ons schiet. Nu maakte dat in dit geval niet uit, want eenmaal boven maakte het weerstation op het hoogste punt een vrij troosteloze indruk. Laten we dat maar wegschrijven onder het grauwe weer.

Helaas helaas, ik had mijn huiswerk niet zo goed gedaan. Shockerend voor diegene die vaker met mij op pad gaan, ik plan namelijk graag alles uit tot in de puntjes. Hoe minder verrassingen, hoe beter! Zeker in m’n uppie. Ik had gelezen dat er boven een bus heen en weer pendelde. Het ging om enkele kilometers over de geasfalteerde weg, terug naar het dalstation. Maar grapje: dit is dus alleen gedurende de schoolvakanties?!
Ik had inmiddels verzuurde benen en moest erg nodig plassen. Riley kwispelde nog vrolijk maar ik wilde haar na zo’n klim natuurlijk niet nóg meer laten lopen.
Dus nu hoor ik je denken: “ Ja maar Am, hoe ben je dan in godsnaam terug gekomen bij je auto?” Nou! Onze redding zat hem in een fantastisch ouder, Nederlands echtpaar. Trotse baasjes van een nog vele malen ranzigere golden retriever. Ik had bij het restaurant al een tijdje met ze staan kletsen en nu kwamen ze me vertellen dat de bus toch écht niet komen zou. “ Maar ach, meisje toch, ik kan jullie hier toch niet zo achter laten?” Aldus de oudere dame, die zich voorstelde als Els. Ze boden ons een lift aan naar het dalstation en met de auto was dit nog geen 5 minuten afdalen. Ik heb Els en haar al even vriendelijke man Aaron, bedankt met een door mij betaalde kop koffie met apfelstrudl en vooral heel veel lieve woorden. Want dit bespaarde ons een hoop ellende!

Inmiddels was het ver na inchecktijd en hadden we een hele avontuurlijke middag achter de rug en wilde ook ik wel graag m’n beentjes omhoog. Ik was dan ook erg blij dat we veilig en nog net op tijd bij de auto aangekomen waren. Snel de sleutels ophalen en door naar de accommodatie voor de rest van de week.
Gelukkig verliep het inchecken dit maal erg soepel en kan ik hier echt bijkomen! Het is prachtig, erg schoon maar vooral ontzettend knus!

Dus onder het genot van een heerlijke kop herfst thee en een lekker stukje marsepein uit de cadeautjes tas van mama, kruip ik nu met een boek en natuurlijk m’n doodle lekker op de bank!

Amber Ilmer

The German Mountains – Let’s go hike!(Part 1)

Sontag 22 oktober / 09.13 / Wir fahren nach Deutschland!

Hike Nr. 1 Die Externsteine

Met de vakantiejibbers in m’n lijf besloot ik spontaan om tóch 1 dagje eerder van huis te vertrekken. Want een rusteloze adhd’er die weet dat ze met haar viervoeter op vakantie gaat, kan niet zo goed haar impulsen onderdrukken.
Dus; met een volgeladen auto, een flinke bak koffie voor onderweg en een hyper actieve Riley gingen we nu echt op pad. Dat moest natuurlijk even vastgelegd worden met een selfie van de meiden. Karren maar!

Na een kleine twee uur rijden en heel wat wegwerkzaamheden (lees; flink wat frustratie) later, de eerste plaspauze. Amber trekt enthousiast het eerste presentje uit de cadeautjes tas van mama, lekker hoor die maltezers! Riley had geen rust om die van haar uit te pakken maar maakte dat goed op de hotelkamer. Koffietje bestellen, broodje naar binnen werken en tja, dan moet het baasje toch écht zelf ook even plassen.

Riley is voor het leven getekend. En ik? Ik plaste bijna over de rand van de bril toen Riley besloot om even bij de buren te gaan gluren… Talk about moment of shame!

Hoe dichter we bij de bestemming komen, hoe enthousiaster ik word. De muziek staat hard, Riley ligt te tukken en ik geniet alleen maar van het prachtige, nu nog glooiende, landschap.
Ik wilde nu toch echt graag bij de Externsteine aankomen, want door al die prachtige herfstkleuren en mooie vergezichten kan ik echt niet wachten om met Riley daar te gaan wandelen.

Die Externsteine, een formatie zandstenen, bevinden zich in het natuurgebied Teutoburgerwald. De formatie bestaat uit enkele lange stenen, die zomaar uit het niets op doen, omringd door prachtige groene bossen. De stenen zijn van zandsteen en zijn ontstaan in het Krijt, ongeveer 120 miljoen jaar geleden. De wind, vorst en regen veroorzaakte erosie, en wel van een specifieke vorm van verwering, die in het Duits ‘Wollsackverwitterung’ wordt genoemd: de stenen lijken op opeengestapelde wolbalen.

Het is gelukkig vrij rustig door de opgegeven regen. Wij hebben het heerlijk droog gehouden en een heerlijke wandeling gemaakt van +/- 7 km. Toch wel errug fijn om onze benen te strekken na een rit van 5 uur. Naar ons hotel voor de nacht, was het nog maar enkele kilometers rijden en we kijken onze ogen uit. Gelukkig nog steeds geen regendruppels; wel prachtige sprookjesachtige bossen en hiken met m’n viervoeter, wat wil een mens nog meer?!

Eenmaal bij het hotel had ik echter m’n eerste uitdaging. Geen balie. Wel een pincode voor de kamer kaart. ‘Ideaal’ hoor je me misschien al zeggen, want wie mij echt goed kent weet dat ik het mega chill vind als het een contactloze boeking is. Hoezo praten, ik ga toch niet voor niks alleen op pad 😂. Totdat je code het niet doet en je toch echt het opgegeven nummer moet gaan bellen. Grrrr, ik heb op m’n kop gestaan om het te vermijden maar ik ontkwam er echt niet aan. De Duitse mevrouw begreep mijn Duitse poging niet, en haar Engels is nog slechter dan mijn Spaans. 😫 Dus moest ze naar me toe komen. Zonder gesprek, legitimatie of überhaupt bewijs dat ik wat geboekt had kreeg ik een kaart in m’n handen geduwd. Succes hè! Maar de kamer is prachtig, de auto staat gratis voor de deur en nu lig ik lekker met de beentjes omhoog deze update te schrijven. Ik heb de grootste lol. En alleen reizen zorgt er dan toch maar weer voor dat ik dat belletje wél gedaan heb. Je mag best lachen, doe ik ook. 😂

Riley helpt mij met het uitpakken van de cadeautjestas, en samen gaan we zo bij het Griekse restaurantje naast het hotel eten! Maar eerst even een warme douche en de laatste hoofdstukken van m’n luisterboek afluisteren!