De klimtocht naar de top (part 2)
Dag twee van onze, nu al fantastische, road-trip door Duitsland! De dames hebben een wat onrustige nacht gehad. Mijn kleine draak is vrijwel nooit waaks en slaat zelden aan. Maar ons hotel was toch wel erg gehorig… Dus bij werkelijk ieder geluid uit het naast ons gelegen, luidruchtige restaurantje en elke voorbij denderende trein sloeg de kleine dame aan. Ik heb dus wel geslapen, maar niet lang en zéker niet diep. Gelukkig startte ik de dag met een zalig Duits ontbijt. Kaiserbroodjes, croissants, roerei en heerlijk sterke koffie. Ik was blijkbaar de enige hotelgast en mocht de leftovers mee to-go! Zo ontzettend attent, maar vooral erg welkom. We kunnen pas eind van de middag inchecken in ons appartement in Winterberg, maar door de vroege dagstart en het mooie weer besloot ik ons toch al die kant op te rijden. Wie weet of we nog toekomen aan een mooie wandeling!
Nog voor het middaguur al veilig aangekomen in Winterberg en ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en uit mezelf (noteworthy omdat als je mij goed kent je weet dat ik dit niet snel doe) de eigenaar van het appartementencomplex te bellen. Zij spraken gelukkig uitstekend Nederlands en vonden het geen probleem wanneer ik alvast m’n boodschappen koud kwam leggen. Zij zouden alleen nog even schoon gaan maken. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen en ik was helemaal in m’n nopjes bij het zien van dit ontzettend knusse appartement. Even mentaal een schouderklopje voor mezelf, niet alleen vanwege het bellen maar ook het vinden van dit pareltje.
Nu hadden we de rest van de dag nog heerlijk voor ons zelf, enkel een kwestie van een leuke route zoeken. Boven aan mijn wishlist voor deze week stond de ‘Kahler Asten Trail’. Deze 9 kilometer lange wandelroute begint aan de Kurweg, bij het dalstation van Nordhang. Vervolgens leidt het tot een opmerkelijke hoogte van 842 NN in de Kahler-Asten-Steig. Ik parkeer de auto bij het dalstation, verruil m’n sneakers voor m’n hike schoenen en laat Riley even helemaal uit haar bol gaan. Eenmaal aangelijnd beginnen we fanatiek aan deze joekel van een klim. En jongens, het was waanzinnig. De foto’s kunnen nauwelijks uitdrukken hoe ontzettend mooi en vredig dit is. Alhoewel, vredig? Als je zen word van je eigen gehijg of dat van je hond, dan was het zeker erg rustgevend!
Het was halverwege flink zwoegen, want 800m klimmen is wel echt pittig. Maar een vrolijk kwispelde en vooral modderige Riley, is erg motiverend! Regelmatig even rusten, de meisjes moeten tenslotte allebei goed drinken en voldoende stops voor waanzinnig mooie foto’s.
Boven aan de top heb ik nog wat selfies gemaakt, want dat is toch wel écht het nadeel aan alleen reizen… Niemand die even gauw een fotootje van ons schiet. Nu maakte dat in dit geval niet uit, want eenmaal boven maakte het weerstation op het hoogste punt een vrij troosteloze indruk. Laten we dat maar wegschrijven onder het grauwe weer.
Helaas helaas, ik had mijn huiswerk niet zo goed gedaan. Shockerend voor diegene die vaker met mij op pad gaan, ik plan namelijk graag alles uit tot in de puntjes. Hoe minder verrassingen, hoe beter! Zeker in m’n uppie. Ik had gelezen dat er boven een bus heen en weer pendelde. Het ging om enkele kilometers over de geasfalteerde weg, terug naar het dalstation. Maar grapje: dit is dus alleen gedurende de schoolvakanties?!
Ik had inmiddels verzuurde benen en moest erg nodig plassen. Riley kwispelde nog vrolijk maar ik wilde haar na zo’n klim natuurlijk niet nóg meer laten lopen.
Dus nu hoor ik je denken: “ Ja maar Am, hoe ben je dan in godsnaam terug gekomen bij je auto?” Nou! Onze redding zat hem in een fantastisch ouder, Nederlands echtpaar. Trotse baasjes van een nog vele malen ranzigere golden retriever. Ik had bij het restaurant al een tijdje met ze staan kletsen en nu kwamen ze me vertellen dat de bus toch écht niet komen zou. “ Maar ach, meisje toch, ik kan jullie hier toch niet zo achter laten?” Aldus de oudere dame, die zich voorstelde als Els. Ze boden ons een lift aan naar het dalstation en met de auto was dit nog geen 5 minuten afdalen. Ik heb Els en haar al even vriendelijke man Aaron, bedankt met een door mij betaalde kop koffie met apfelstrudl en vooral heel veel lieve woorden. Want dit bespaarde ons een hoop ellende!
Inmiddels was het ver na inchecktijd en hadden we een hele avontuurlijke middag achter de rug en wilde ook ik wel graag m’n beentjes omhoog. Ik was dan ook erg blij dat we veilig en nog net op tijd bij de auto aangekomen waren. Snel de sleutels ophalen en door naar de accommodatie voor de rest van de week.
Gelukkig verliep het inchecken dit maal erg soepel en kan ik hier echt bijkomen! Het is prachtig, erg schoon maar vooral ontzettend knus!
Dus onder het genot van een heerlijke kop herfst thee en een lekker stukje marsepein uit de cadeautjes tas van mama, kruip ik nu met een boek en natuurlijk m’n doodle lekker op de bank!
