Sprookjesbos
Opstaan voor de zon begint te schijnen is niet perse mijn favoriete moment van de dag. Zeker niet in mijn vakantie. Maar ik slaap al weken erg slecht en ook vannacht kon ik de slaap niet vatten. Dus toen ik om 6.00 na een paar uurtjes slapen al weer wakker was besloot ik er maar het mooiste van te maken. Ik had tenslotte niet voor niets een wensenlijstje aangelegd voor deze vakantie en hike-mogelijkheden zijn er hier in overvloed. Dus; met dag en dauw eruit. Heerlijk ontbijten en na een snelle uitlaatbeurt van Riley sprongen we weer de auto in.
Op 27 kilometer rijden ligt het plaatsje Bad Berleburg. Alleen al de mooie autorit door het lange dal, maakte dat ik het vroege opstaan alweer was vergeten. De route door het Naturpark Rothaargebirgte, kronkelt steeds verder omhoog tot achter in het dal. Dwars door mooie bossen, afgewisseld door mooie heidevlakten die net als de bomen prachtige herfstkleuren vertonen. Vanmiddag is er flinke regen afgegeven en er staat een kleine 10km op het programma voor vandaag. Deze keer een stuk minder klimmen, want volgens de routebeschrijving is het maar 321 m stijgen in totaal.
Onderweg zet ik, onder luid protest van kleine Riley, de auto een paar keer aan de kant. Want de opkomende zon en de nu nog blauwe lucht, zorgen voor prachtige vergezichten. Voor de perfecte foto moest ik toch net even een stukje verder lopen dan ik had verwacht, dus Riley mocht even rennen. Maar die hoorde ik niet klagen. En na het zien van de foto’s snap je vast waarom ik de moeite toch genomen heb!
Voor Riley was deze wandeling extra leuk, want ze mocht op grote stukken van de route heerlijk los! We hebben er een lekker tempo in en inmiddels hadden we de weilanden achter ons gelaten en deze verruild voor prachtige bossen. Ik ben zelf gek op lezen en ben echt verzot op fantasy boeken. Het biedt mij een escape van het dagelijks leven en ik vind het helemaal heerlijk om in al deze, in mijn hoofd, schitterende droomwerelden te verdwijnen. Nu vraag je je misschien af waarom ik het nuttig vind om deze informatie met jullie te delen.. Maar dat komt omdat ik vandaag, gedurende deze heerlijke wandeling, me even in 1 van die werelden maande. De vogeltjes floten, de zon scheen prachtig door de bomen en samen met het prachtig glooiende landschap en m’n trouwe viervoeter aan mijn zijde, voelde het alsof ik op dat moment alles aankon. Iets waarvan ik me graag inbeeld dat de hoofdpersonages in mijn boeken, zich heel regelmatig ook zo voelen. Onoverwinnelijk.
Al veel sneller dan ik verwacht had, na een kleine 2,5 uur lopen, hadden we de ronde al gelopen. Doordat we nu een stuk relaxter konden wandelen en omdat we nu niet zo veel hoefden te stijgen, had Riley het nog prima naar haar zin. Het was nog maar amper 11u en ik was er nog niet klaar voor om al terug te keren. Dus doken we een gezellig hotel restaurantje in en bestelde ik een heerlijke kop warme chocomel. In mijn eentje heb ik altijd een paar dingen mee in de rugzak. Natuurlijk alle must haves voor Riley, een powerbank & e-reader (WANT DUH), maar vandaag toevallig ook mijn tablet. Duitsers zijn erg vriendelijk richting honden en het personeel kwam dan ook snel met een heerlijke bak water en een hele lekkere snack voor Riley. En terwijl m’n meisje lekker ligt bij te tanken, werk ik mijn socials en nieuwe blog bij!
Tijd vliegt voorbij als je bezig bent met de dingen waar je energie van krijgt. Voor mij is schrijven absoluut daar ook 1 van. Ik heb ontzettend zitten glunderen in dat restaurant, toen de eerste berichtjes met complimenten binnenstroomden. Dankjuliewel! En wat tof dat je meeleest!
Kaiserschmarren met een heerlijke compot en poedersuiker voor de lunch en daarna gas erop! Na even wat Google werk las ik dat er hier vlakbij een mooie hangbrug moet zijn. Dit was toch nog een stukje lopen en dus namen we de bus! Deed Riley ontzettend goed trouwens. Jammer genoeg geen foto’s in de bus, want het was behoorlijk proppen maar wel bij deze te leuke bushalte! Dit wil je in Nederland toch ook! Eenmaal daar mochten we nog heerlijk door de bossen banjeren en ik heb me een ongeluk gelachen toen bleek dat Riley hier toch echt de grens trok. Over rotsen klauteren, door beekjes waden en samen met mij de bus instappen geeft ze niks om. Maar dit was écht een brug te ver! Want hell no, Riley ging echt die brug niet over. Ik schoot een paar mooie plaatjes en jawel hoor, tijd om mevrouw de koningin naar de overkant te dragen. Wat een hilariteit, je had me moeten zien lopen!
