Sontag 22 oktober / 09.13 / Wir fahren nach Deutschland!
Hike Nr. 1 Die Externsteine
Met de vakantiejibbers in m’n lijf besloot ik spontaan om tóch 1 dagje eerder van huis te vertrekken. Want een rusteloze adhd’er die weet dat ze met haar viervoeter op vakantie gaat, kan niet zo goed haar impulsen onderdrukken.
Dus; met een volgeladen auto, een flinke bak koffie voor onderweg en een hyper actieve Riley gingen we nu echt op pad. Dat moest natuurlijk even vastgelegd worden met een selfie van de meiden. Karren maar!
Na een kleine twee uur rijden en heel wat wegwerkzaamheden (lees; flink wat frustratie) later, de eerste plaspauze. Amber trekt enthousiast het eerste presentje uit de cadeautjes tas van mama, lekker hoor die maltezers! Riley had geen rust om die van haar uit te pakken maar maakte dat goed op de hotelkamer. Koffietje bestellen, broodje naar binnen werken en tja, dan moet het baasje toch écht zelf ook even plassen.
Riley is voor het leven getekend. En ik? Ik plaste bijna over de rand van de bril toen Riley besloot om even bij de buren te gaan gluren… Talk about moment of shame!
Hoe dichter we bij de bestemming komen, hoe enthousiaster ik word. De muziek staat hard, Riley ligt te tukken en ik geniet alleen maar van het prachtige, nu nog glooiende, landschap.
Ik wilde nu toch echt graag bij de Externsteine aankomen, want door al die prachtige herfstkleuren en mooie vergezichten kan ik echt niet wachten om met Riley daar te gaan wandelen.
Die Externsteine, een formatie zandstenen, bevinden zich in het natuurgebied Teutoburgerwald. De formatie bestaat uit enkele lange stenen, die zomaar uit het niets op doen, omringd door prachtige groene bossen. De stenen zijn van zandsteen en zijn ontstaan in het Krijt, ongeveer 120 miljoen jaar geleden. De wind, vorst en regen veroorzaakte erosie, en wel van een specifieke vorm van verwering, die in het Duits ‘Wollsackverwitterung’ wordt genoemd: de stenen lijken op opeengestapelde wolbalen.
Het is gelukkig vrij rustig door de opgegeven regen. Wij hebben het heerlijk droog gehouden en een heerlijke wandeling gemaakt van +/- 7 km. Toch wel errug fijn om onze benen te strekken na een rit van 5 uur. Naar ons hotel voor de nacht, was het nog maar enkele kilometers rijden en we kijken onze ogen uit. Gelukkig nog steeds geen regendruppels; wel prachtige sprookjesachtige bossen en hiken met m’n viervoeter, wat wil een mens nog meer?!
Eenmaal bij het hotel had ik echter m’n eerste uitdaging. Geen balie. Wel een pincode voor de kamer kaart. ‘Ideaal’ hoor je me misschien al zeggen, want wie mij echt goed kent weet dat ik het mega chill vind als het een contactloze boeking is. Hoezo praten, ik ga toch niet voor niks alleen op pad 😂. Totdat je code het niet doet en je toch echt het opgegeven nummer moet gaan bellen. Grrrr, ik heb op m’n kop gestaan om het te vermijden maar ik ontkwam er echt niet aan. De Duitse mevrouw begreep mijn Duitse poging niet, en haar Engels is nog slechter dan mijn Spaans. 😫 Dus moest ze naar me toe komen. Zonder gesprek, legitimatie of überhaupt bewijs dat ik wat geboekt had kreeg ik een kaart in m’n handen geduwd. Succes hè! Maar de kamer is prachtig, de auto staat gratis voor de deur en nu lig ik lekker met de beentjes omhoog deze update te schrijven. Ik heb de grootste lol. En alleen reizen zorgt er dan toch maar weer voor dat ik dat belletje wél gedaan heb. Je mag best lachen, doe ik ook. 😂
Riley helpt mij met het uitpakken van de cadeautjestas, en samen gaan we zo bij het Griekse restaurantje naast het hotel eten! Maar eerst even een warme douche en de laatste hoofdstukken van m’n luisterboek afluisteren!
Published by